Bertus was vooral een held in Frankrijk, maar voordat hij in de begin jaren vijftig prof werd bij Bordeaux maakte hij furore bij VUC en liep het stadion aan de Schenkkade (capaciteit 16.000 plaatsen) vol met mensen die hem in actie wilden zien. Van hem werd gezegd dat hij de bal ‘aan een touwtje’ had.
In 1949 kreeg Bertus een profcontract bij Girondins de Bordeaux. Bertus werd met die club kampioen van Frankrijk, werd topscorer en uitgeroepen tot de beste speler van de competitie. Zijn prachtige bijnaam kreeg hij ook in Frankrijk: Le Divin Chauve – De Goddelijke Kale. In Den Haag noemden ze hem ook wel ‘de Braziliaan van de Schilderswijk’.
Waar anders dan bij VUC konden de nazaten van Bertus en zijn vrouw Corrie Bergman hun familiereünie houden. Jan, Carla, Beppie en  Bernadette, zelf inmiddels zeventigers en zestigers, kwamen er voor over uit Frankrijk en België. Ze waren emotioneel toen ze zagen dat VUC hun vader in ere houdt en op meerdere plekken afbeeldingen heeft hangen van hem en zijn ploeggenoten (foto rechts in de kleedkamergang).

Bertus de Harder speelde slechts twaalf keer voor het Nederlands elftal. Dat kwam door de Tweede Wereldoorlog en omdat hij als prof niet voor Oranje mocht uitkomen. Wel voetbalde De Harder met andere Nederlandse profs in het buitenland in de befaamde Waternoodwedstrijd in 1953 in het Parc des Princes in Parijs. Het gelegenheidselftal won met 2-1 van de Franse nationale ploeg en Bertus scoorde de 1-1.
Hij bleef na zijn proftijd bij Bordeaux in Frankrijk wonen en overleed in 1982 in Jeumont vlak bij de grens met België.